www.forummastodont.fora.pl

[bavardage]

Na 14 marca przypada Saint-Lubin

Biografia(na podstawie Legendy)

Saint Lubin urodził się w czasach Króla Franków Clovisa, w końcu piątego wieku(przepraszam tutaj za wcześniejszą pomyłkę ponieważ podałem, ze był to wiek IV, autor), w pobliżu Poitiers, w rodzinie rolniczej.
Zatrzymał konia z rodzicami, kiedy spotkał mnicha Nouaillé, Novigile, którego poproszono o napisanie litery alfabetu na jego pasie (opisałem ten zwyczaj przy okazji omawiania odnośnego witrażu). Nauczywszy się czytać i pisać, zachęcony przez ojca, wstąpił do Opactwa, w którym został po pewnym czasie przyjęty w szeregi mnichów i dostąpił dość szybko funkcji Piwniczego. Cały czas, zwłaszcza w nocy, zasłaniając okna swojej celi, tak aby nie przeszkadzać w śnie braci, zgłębiał Tajemnice Wiary.

Po ośmiu latach życia monastycznego, otrzymał, na podstawie opinii diakona Nileffus, pozwolenie na odwiedziny pustelnika Świętego Avitus, gdzie spotkał się diakonem Calais, który poradził mu, by nie skupiać się na Kościele partykularnym. Lubin stworzył ideę naśladowania św Avitusa i odchodzenia samotność wewnetrzna. Pustelnik poradził mu poczekać jakiś czas w Klasztorze na powołanie Boże.
Lubin, na drodze do klasztoru Lerynu spotkał mnicha , z którym podróżował po Monasterach w Javoux, a następnie do Opactwie Ile- Barbe w pobliżu Lyonu , gdzie przebywał pięć lat.

Gdy syn Chlodwiga pokonał Burgundów, żołnierze najechali Opactwo Ile-Barbe, gdzie ocalał tylko Lubin i pewien stary mnich. Byli torturowani i porzuceni na pewną śmierć przez rabusiów, którzy bezskutecznie usiłowali wydobyć z nich informacje o Skarbie Opactwa. Odzyskawszy zdrowie, opuścił Lyon i Eurphrone i dotarłszy do Świętego Avitus zgłębiał Tajemnice Wiary pod jego kierunkiem. Po śmierci św Avitus (530) zyl samotnie w Pustelni w Lesie Montmirail na skraju Beauce i Maine, gdzie spędził pięć lat.

Etherius biskup Chartres, znając świętość Lubina, dal mu święcenia na diakona i mianował Opatem Klasztoru w Brou. W 536, biskup Angers, Święty Aubin, wezwał go do odwiedzenia św Cezarego z Arles, Lubin był zapraszany przez Opactwo Lerynu, ale nie istniało prawo do rezygnacji wspólnoty Brou, dlatego tam pozostał.


Po śmierci biskupa Etherius (544), Lubin był wbrew swojej woli, zostaje obrany biskupem Chartres, za zgodą króla Childeberta. Niektórzy stawiali mu zarzut robienia kariery i Lubin wzdragał się przed objęciem biskupstwa,tak ze Król musiał uciekać się do podstępu, aby pokonać skromność Lubina. Został poproszony o przesłanie jednego z mnichów godne Episkopatu i wsparcie, chętnie przyjął propozycje i gdy przyszli do Chartres, dowiedział się, że został wybrany biskupem. Protestował, ale mnisi powiedzieli mu, że jest spełnieniem ich proroczych snów..

Saint Lubin pełnił swoje obowiązki biskupie świadomie, nie tylko ograniczając się do przeprowadzenia nabożeństw w kościele katedralnym, ale i kilkakrotnie odwiedził teren swojej Diecezji.

Jeden z jego biografów, Francois Giry napisał o św Lubinie: "zreformowany przez niego Kościół Katolicki ukrócił wiele nadużyć, które wkradły się wśród ówczesnego Kleru i doprowadził do dokładnego przestrzegania przykazań Boga i Kościoła . We wszystkich tych przedsięwzięciach, które przyniosły mu chwale widać było idee Świętego Avitusa..

Dalej następują zwyczajowe opisy Cudów powodowanych przez Świętego Lubina(...)

Ostatnie siedem lat życia św Lubina to długa choroba(rak skory twarzy) uniemożliwiła mu kontynuowanie wizyt duszpasterskich lub uczestniczenia w Soborze w Orleanie (28 października 549) i Soborze w Paryżu (552 ). Zmarł 14 marca 557 r. i został pochowany w kościele Saint-Martin du Val, na obrzeżach Chartres.


W czasie wojen religijnych, protestanci zbezcześcili jego grób, kości zostały spalone, a prochy rozrzucone na cztery wiatry. Sanktuarium w katedrze w Chartres, gdzie trzymano Jego głowę, zostało zniszczone przez rewolucjonistów w 1794 roku, ale relikwia został uratowana, a następnie złożona w Kościele Saint-Nicolas de Blois.
Kościół w Blois poświęcony mu spłonął, ale pozostała nazwa ulicy.

Saint Lubin jest oczywiście jednym z wielu patronów Chartres, cztery miasta, które nosi jego imię: Saint-Lubin-de-Cravant (Eure-et-Loir) Saint-Lubin-de-la-Haye (Eure-et-Loir), Saint-Lubin-des-Joncherets (Eure-et-Loir) i Saint-Lubin-en-Vergonnois (Loir-et-Cher).

Tyle legendarna Biografia Świętego Lubina, która pokazuje zagmatwany obraz Katolicyzmu we Francji przez większość Historii.

[bavardage]

Mala historia oltarzy we francuskim Kosciele Katolickim.

Od skromnych niemal celtyckich, poprzez szufladkowe do barokowych. Od romanskich do konca Gotyku, a nawet troche renesansowych:



Kosciol Mouchi-le-Neuf du diocèse de Paris (w Paryzu) IX wiek



Kosciol de Montréal près Avallon (kolo Avallonu) XI wiek



Bardzo skromny oltarz z malenkiego kosciola Valcabrère près Saint-Bertrand de Comminges, zbudowany bezposrednio nad Krypta XI wiek



Oltarz w Opactwie Saint-Denis XI wiek



Opactwo Saint-Denis ten oltarz powstawal od IX do XIII wieku. Jest uwieczniony na jednym z plocien van Eycka.



Oltarz z Katedry w Arras powstawal miedzy XI a XIII wiekiem, niektore ozdoby dolozono jeszcze pozniej.



Katedra Notre Dame de Paris XIII wiek, parawany oddzielajace od Choralu dolozono w XIV wieku



To plaskorzezba przedstawiajaca znormalizowany oltarz, w jaki byly wyposazone klasztory XIII wiecznej Francji.



Oltarz z Saint Chapelle de Paris z XIII stulecia, lecz prawie taki sam byl wybudowany w latach 1200-1250 w Katedrze w Chartres



Chapelle Vierge Kosciol w Saint Denis XII wiek

[bavardage]

Tak przypadkowo zaczalem ten temat oltarzami, ze mozna pomyslec o francuskim katolicyzmie, jako rozwijajacym sie w strone bizantyjskiego niemal przepychu.
Tymczasem wiele mysli filozoficznych, teologicznych, wiele pracy organicznej zakonnikow bylo i zaistnialo wlasnie na ziemi Frankow.
Jednak owa wielosc zakonow katolickich, jakie powstaly na terenie Francji, poczawszy od Cystersow,
a kladac szczegolny nacisk na Zakon Templariuszy, stanowila odpowiedz na powolna degradacje duchowa kolejnych Monasterow.
Dlatego te oltarze maja cos na rzeczy.

[bavardage]

Jest wakacyjnie i może uda mi się ruszyć na foto safari po kościołach Paryża ?

[bavardage]

Obejrzalem niedawno film "Agora"
[link widoczny dla zalogowanych]
Obejrzalem na polskim Kinomaniaku. Pomijam powody ogladania niektorych filmow na polskich portalach filmowych. To dzielo mnie i zachwycilo i zasmucilo.
Zrobione pod koncowe pytanie: "czy tak musialo sie stac?", poruszylo wazki problem zgrzytu nieuporzadkowanego chrzescijanstwa,
ktore wtargnelo w stary swiat bogow z sila huraganu i jak ow, zostawilo jeno zgliszcza, budujac na nich nowy porzadek cywilizacyjny.
Hypatia, reprezentujaca dawne, akademickie myslenie, postac tragiczna, musiala odejsc, moze w sposob mniej spektakularny, brutalny, lecz to, co przedstawiono na filmie,
az za bardzo kojarzyc sie musi z Rewolucja Francuska. Ten sam scenariusz zmian i ten sam koniec, bo gina ci, co zniszczyli odwieczny lad.
Nietrudno dlatego znalezc paralele z francuskim katolicyzmem, ktory za czasow Rewolucji Francuskiej zostal w sposob podobnie brutalny pozbawiony swych 1500-letnich korzeni wymieszanych z druidycznymi praktykami.
Tak bylo, lecz czy tak byc musialo? Jakobini chcieli wiary bez kleru, ktory prawie wymordowali, bez swiatyn, ktore zamienili na magazyny i fabryki broni.
Glupota, lecz powtarzalna i znana, stara jak ludzkosc.

[mastodont]

[bavardage]

Bardzo czujne podejście do tematu i merytoryczne.
Czekam (pewnie nie tylko ja) na kontynuacje i nie tylko tutaj.

[mastodont]

[mastodont]

[mastodont]

[bavardage]

[mastodont]

[mastodont]

[Observator]

Popatrzyłem na poczytność tematów i „Wandejczycy” maja największy progres.
Mastodont śladowo tylko zaznaczył katolicki charakter kontr-rewolty wandejskiej,
a mimo to uważa (jako autor watku o Wandei), ze cala ta historia to tylko zryw
żarliwych wiernych, rojalistów i neoceltystow.
Jest to prawdziwe jeśli chodzi o skład personalny kontrrewolucjonistów,
choć mógłbym dodać pewien procent pieczeniarzy, pieniaczy i karierowiczów,
którzy to są ubarwieniem każdej kontestującej sprawy. Jednak jest pewien aspekt,
który określiłbym jako bunt przeciw zdziczeniu Konwentu i mas rewolucyjnych.
I naprawdę to trzeba siedzieć w duszy szuańskiej, by dowiedzieć się, co w niej
łkało najbardziej.

[mastodont]