www.forummastodont.fora.pl

[Paskut Wołomiński]

Wróciłeś na Giep ?

[bob paryski i podparyski]

Tak troche

[Paskut Wołomiński]

Mondry cie szpieguje na Mondrym Forumie.

[bob turysta]

ja sie tam do jego krakowa wybieram niedlugo

[bob po biegu]

[W odwiedzinach]

Dawno mnie tu nie było. No, to zajrzałem.

[bob paryski i podparyski]

[Izydor z Kobyłki]

Prafiłem do was po przez Mądreg ale nie moge znaleść na Salonie 24 i Wproście .

[bob marley]

[kuku]

Dawno mie tu nie bylo


Au début du mois de novembre, les Vendéens, qui avaient pris Laval, se mirent en marche en direction de Fougères. Entre les deux villes, 1 400 soldats républicains dont ceux du 8e bataillon du Calvados, étaient en poste à Ernée, mais face à la progression vendéenne ils se décidèrent à se replier sur Fougères abandonnant la petite ville. Mais cette retraite indigna l'Adjudant-général Brière, commandant de la place de Fougères, qui donna l'ordre de réoccuper la ville avant l'arrivée des Vendéens. Le 2 novembre, les Chasseurs du 19e régiment d'infanterie légère et le 6e bataillon de la Côte-d'Or accompagnés de 4 canons de campagne transportés par les canonniers du Contrat social se portèrent sur Ernée. Toute cette troupe était, selon le rapport d'un soldat républicain, forte au total de 3 000 hommes.

Quelques heures après leur départ, les Républicains arrivèrent en vue d'Ernée, mais ils constatèrent que l'avant-garde vendéenne avait déjà investi la ville. Aussi les Républicains passèrent à l'attaque. Les Vendéens abandonnérent la place et se replièrent sur la Chapelle de Charné. Les Bleus les poursuivirent, mais il s'agissait d'un piège, aux Chaffaux, à l'est d'Ernée, ils furent enveloppés et attaqués sur leurs flancs. Les Républicains parvinrent d'abord à résister pendant quelques heures mais totalement dépassés par le nombre ils finirent par céder à la panique et à prendre la fuite. De son côté l'adjudant-général Brière informé qu'on livrait combat à Ernée se porta avec des renforts sur la ville, mais il arriva trop tard et ne put que protéger la retraite des Républicains sur Fougères.

Selon le rapport républicain, 400 soldats républicains furent tués lors de l'affrontement, essentiellement des Chasseurs du 19 régiment qui, placés à la pointe de l'attaque avaient subi l'essentiel de pertes.

[a kysz]

Avenue des Champs-Élysées (pol. Aleja Pól Elizejskich), potocznie nazywana les Champs Élysées (Pola Elizejskie) – reprezentacyjna aleja Paryża, łącząca plac Zgody (fr. Place de la Concorde) z placem Charles'a De Gaulle'a (dawniej plac Gwiazdy, Place de l'Etoile), na którym znajduje się Łuk Triumfalny. Pola Elizejskie rozciągają się na odcinku 1910 metrów w VIII dzielnicy, w północno-zachodniej części centralnego Paryża.

Pola Elizejskie z licznymi teatrami, restauracjami, kinami i ekskluzywnymi sklepami są miejscem często odwiedzanym przez turystów. W pobliżu znajduje się Pałac Elizejski z ogrodem.
Na miejscu obecnych Pól Elizejskich do roku 1616 były pola uprawne, przez które Maria Medycejska poprowadziła drogę wysadzaną drzewami. W roku 1640 drogę tę przedłużono z Luwru do Ogrodu Tuileries, a w roku 1724 do Placu Gwiazdy.

W XVIII wieku aleja stała się modnym deptakiem spacerowym i miejscem spotkań arystokracji. Maria Antonina chodziła na przechadzki po tej alei z przyjaciółmi i brała lekcje muzyki w Hotelu Crillon. Pola Elizejskie zostały wchłonięte przez aglomerację Paryską dopiero w roku 1828. Aleja została zaopatrzona w tym czasie w chodniki, oświetlenie gazowe i fontanny. Później Aleja była wielokrotnie przebudowywana. Ostatniej większej przebudowy dokonano w 1993 roku, kiedy to poszerzono chodniki.

Co roku podczas francuskiego święta narodowego 14 lipca wzdłuż Alei odbywa się defilada wojskowa, którą odbiera prezydent Republiki. Aleja jest często wyłączana z ruchu, gdyż odbywają się na niej liczne wystawy i imprezy - szczególnie w okresie letnim. Począwszy od 1975 roku, Aleje goszczą finałowy etap Tour de France, po którym odbywa się ceremonia wręczenia nagród.

[to ja]

Place de la Concorde (pl. Plac Zgody) – obszerny plac w centrum Paryża między Polami Elizejskimi a Ogrodami Tuilerie.

Place zbudowano w latach 1755-1775 według projektu Jacques'a Ange Gabriel'a[1]. Na jego środku ustawiono pomnik Ludwika XV, a sam plac otrzymał jego imię. W czasach rewolucji francuskiej usunięto pomnik króla, a na placu ustawiono gillotynę. Swoje stałe miejsce gilotyna znalazła przy wejściu do Ogrodów Tuilerie. Tu pozbawiła życia ponad 1300 osób. Między innymi w 1793 roku ścięto na placu króla Ludwika XVI oraz królową Marię Antoninę[2].

Współczesną nazwę nadano placowi po Rewolucji mając nadzieję, że czasy krwawego terroru nigdy nie wrócą. W centralnej części placu znajduje się egipski obelisk podarowany w 1831 roku przez kedywa (wicekróla) Egiptu, Muhammada Alego. Obelisk ma ponad 3300 lat (w 2006 r.) i pochodzi ze świątyni w Luksorze. Waży 230 ton i mierzy 23 metry wysokości. W ostatnich latach Egipt żąda jego zwrotu.

Na placu znajdują się również dwie duże ozdobione rzeźbami z brązu fontanny: Fontanna Rzek i Fontanna Mórz pochodzące z okresu przebudowy placu w latach 30. XIX wieku.

W narożnikach placu znajduje się osiem kobiecych posągów będących symbolami głównych miast francuskich. Ludwika XVI ścięto koło posągu Brestu. Przy placu znajduje się Ministerstwo Marynarki (Hotel de la Marine), ekskluzywne hotele, m.in Hôtel De Crillon, ulubione miejsce pobytu cesarzowej Eugenii w czasie jej odwiedzin w Paryżu po roku 1880, a także siedziba Fédération Internationale de l'Automobile.

[ludwik filip]

Ludwik Filip I (ur. 6 października 1773, zm. 26 sierpnia 1850) – król Francuzów (Roi des Français), ostatni monarcha Francji z rodu Burbonów. Panował w latach 1830–1848.
Po wybuchu rewolucji lipcowej we Francji w 1830 oraz abdykacji i ucieczce do Wielkiej Brytanii nieudolnego króla Karola X lud Paryża, jak 41 lat wcześniej, chciał powrotu rządów republikańskich. Jednak przywódca rewolucji, generał La Fayette – popierający liberalne kręgi burżuazji – opowiedział się za kontynuacją monarchii konstytucyjnej. Francja otrzymała więc nowego króla-obywatela – Ludwika Filipa I z linii orleańskiej – bocznej linii Burbonów. W okresie rewolucji 1789 Ludwik Filip był członkiem klubu jakobinów, potem służył w armii rewolucyjnej, w czasie wojny z Austrią przeszedł na stronę Austriaków, a następnie w 1793 wyemigrował do Anglii. Po restauracji Burbonów w 1814 razem z siostrą Madame Adelajdą wrócił do Francji.

By ułagodzić republikanów La Fayette przeprowadził zmianę Karty Konstytucyjnej: przywrócono trójkolorowy sztandar narodowy, rozszerzone zostały uprawnienia parlamentu, przywrócono Gwardię Narodową, wolność prasy i religii.

Hasła rewolucji lipcowej stały się inspiracją do sierpniowego powstania Belgów przeciwko królowi holenderskiemu, grudniowej rewolucji społecznej w Szwajcarii oraz we Włoszech i kilku państwach niemieckich, a także powstania listopadowego w Królestwie Polskim. Francuscy liberałowie czynnie wsparli oderwanie się Belgii od Holandii, sprzyjali też powstaniu listopadowemu w Polsce, lecz oficjalny rząd Ludwika Filipa niechętnie odnosił się do licznych polskich emigrantów popowstaniowych, obawiając się, że zasilą oni spiski i organizacje republikańskie we Francji. Po pewnym czasie Ludwik Filip rozpoczął ograniczanie wolności konstytucyjnych. Już w 1834 z powrotem wprowadzono cenzurę publikacji, a policja przystąpiła do likwidacji różnych republikańskich stowarzyszeń. Na tym tle wybuchło w kwietniu 1834 powstanie w Lyonie i zamieszki w kilku miastach, również w Paryżu. Wszystkie zostały krwawo stłumione przez wojsko i policję. Spowodowało to znaczne osłabienie politycznej opozycji republikańskiej.

[ogrodnik]

Tuilerie (Les Tuileries) – dzielnica znajdująca się w sercu Paryża, między Luwrem, Placem Zgody (Place de la Concorde) i Sekwaną. Do czasów Komuny Paryskiej stał tam zniszczony w maju 1871 ogromny pałac renesansowo-barokowy, paryska rezydencja walezyjskich i burbońskich królów i napoleońskich cesarzy Francji.
Na terenach Tuilerii znajdowała się do połowy XVI wieku fabryka dachówek (fr. tuil) – stąd nazwa. W roku 1564 parcelę zakupiła królowa Katarzyna Medycejska, która zleciła budowę nowego pałacu architektom Delorme i Bullantowi. Wznieśli oni centralny pawilon, tzw. Zegarowy (Pavillon d'Horloge), nakryty kopułą, i dwa niższe boczne skrzydła. Królowa Katarzyna, przesądna Włoszka, nigdy nie zamieszkała w pałacu, gdyż kiedyś wywróżono jej, że umrze niedaleko od Saint-Germain, a kościół Saint Germain l'Auxerrois znajduje się w pobliżu Tuilerii.

Za panowania Karola IX połączono Tuilerie i Luwr wielką Galerią Południową idącą nad Sekwaną. Brat i następca Karola IX, Henryk III, nie mieszkał w Tuileriach, ale wydawał w ich ogrodach huczne przyjęcia.
Henryk IV ostatecznie zbliżył Luwr do Tuilerii poprzez budowę nowej galerii na stronie północnej; do istniejącej już galerii nad Sekwaną dobudowano istniejący do dziś „Pawilon Flory”. Ludwik XIV wzniósł po przeciwnej stronie "Pawilon Marsana", który także ocalał z pożogi roku 1871, a w środku pałacu polecił skonstruować „La Salle des Machines”, salę teatralną, która potem w XVIII wieku służyła Operze Paryskiej po pożarze jej gmachu, a później do mn. w. 1780 teatrowi narodowemu „Comédie Française”. Pałac służył Ludwikowi XIV jako rezydencja do chwili przeniesienia dworu do Wersalu, potem Ludwikowi XV w czasach jego małoletniości, po czym do czasów Rewolucji sale paradne były zamknięte, a inne pomieszczenia zamieszkiwane przez emerytowanych dworzan.

6 października 1789 król Ludwik XVI, zmuszony przez Zgromadzenie Narodowe do opuszczenia Wersalu, zamieszkał wraz z rodziną w Tuileriach i przebywał tam do chwili obalenia monarchii 10 sierpnia 1792. W szturmie pałacu rozwścieczony motłoch paryski wymordował wszystkich żołnierzy królewskich z Gwardii Szwajcarskiej i obrabował pałac biorąc wszystko, co dało się wynieść. Rodzina królewska schroniła się najpierw w sali obrad parlamentu, a potem została uwięziona w dawnej wieży paryskich templariuszy, ponurym więzieniu Temple.
Po śmierci króla i królowej na szafocie, w Tuileriach mieściły się różne organy władzy państwowej, tak jak osławiony Komitet Ocalenia Publicznego Robespierre'a, a później Rada Pięciuset. 19 lutego 1800 do odrestaurowanych Tuilerii przeprowadził się Pierwszy Konsul Napoleon Bonaparte i zamieszkał w dawnych apartamentach królewskich, gdzie pozostał także po ogłoszeniu się cesarzem. W Tuileriach urodził się jego syn, późniejszy książę Reichstadtu.

Po upadku Napoleona królowie burbońscy Ludwik XVIII i Karol X nie powrócili do Wersalu, lecz rezydowali w Tuileriach do chwili rewolucji lipcowej roku 1830, która doprowadziła do obalenia monarchii legitymistycznej.
Król Ludwik Filip I przeprowadził się - bardzo niechętnie - do Tuilerii dopiero w roku 1831, wolał życie rodzinne w przytulniejszej rezydencji Palais-Royal. Dokonał przebudowy pałacu, wznosząc reprezentacyjną klatkę schodową w centralnej części budowli. Jego następca, cesarz Napoleon III, przeprowadził kompletny remont Tuilerii i uczynił je, obok pałacu Saint-Cloud koło Paryża, rezydencją cesarską. Zaślubił tam Eugenię de Montijo i tam się urodził jego syn Napoleon.

Po klęsce francuskiej pod Sedanem, cesarzowa Eugenia, pamiętna losu Ludwika XVI i jego rodziny, opuściła z paroma zaufanymi pałac wczesnym rankiem 4 września 1870 i nigdy tam już nie wróciła, ale przyjeżdżając po latach do Francji jako osoba prywatna zawsze wynajmowała pokoje w hotelu przy Place de la Concorde z widokiem na ogrody Tuilerii.
W czasie tej przygody historycznej Tuilerie były używane przez komunardów w maju 1871 jako miejsce przedstawień teatralnych i koncertów, gdzie wstęp był darmowy dla wszystkich. Komunardzi mieli przy tym ukryty cel - chcieli pokazać ludowi, w jakim przepychu żyli feudałowie i zdobyć poparcie dla idei zniszczenia pałacu. Około 20 maja bojownicy Komuny zaczęli oblewać sale pałacu naftą i terpentyną, znosić tam baryłki prochu. 23 maja wieczorem podpalono pałac, po którym po parodniowym pożarze zostały gołe mury.
Po upadku Komuny, od roku 1872, dyskutowano gorąco projekt odbudowy pałacu, ale parlament, bojąc się kosztów, po nieskończonych debatach zdecydował w roku 1879 rozebrać ruiny, czego dokonano rok później.

W roku 2003 stworzono Narodowy Komitet Odbudowy Tuilerii. Koszt obliczono na 300 milionów €, środki na rekonstrukcję mają być zdobyte poprzez składki i darowizny, bez udziału państwa francuskiego czy miasta Paryża. Ponieważ cesarzowa Eugenia uratowała w 1870 roku wszystkie cenniejsze meble i obrazy z wnętrz Tuilerii, bojąc się spodziewanego oblężenia Paryża przez wojska niemieckie i przenosząc zbiory w bezpieczne miejsca, odbudowane Tuilerie stałyby się cennym uzupełnieniem muzeum w Luwrze, któremu brakuje lokali na ekspozycję zbiorów.

[rivoli]

Rue de Rivoli to ulica w centrum Paryża biegnąca równolegle do Sekwany obok Luwru o długości około 3 kilometrów. Wybudowana została w latach 1802-1835 na życzenie Napoleona. Jej nazwę nadano na cześć zwycięstwa Napoleona nad Austriakami w bitwie pod Rivoli w 1797.

Przy Rue de Rivoli stoją Louvre de Antiquaires, kiedyś domy towarowe, dzisiaj centrum antyków mieszczące ok. 250 antykwariatów oraz kościół Saint Germain l'Auxerrois. Jest tu wiele drogich sklepów i ekskluzywnych hoteli.

Na placu Place des Pyramides w północnej pierzei ulicy w pobliżu Luwru znajduje się pomnik Joanny d'Arc z 1874 roku autorstwa Emmanuela Frémiet.